Przygotowanie terenów pod place wiertnicze to skomplikowane przedsięwzięcie wymagające doświadczenia od wykonawcy, jak i zaopatrzenia w specjalistyczne sprzęty uczestniczące w procesie budowy. Położenie przyszłych wiertni często przypada na obszarach trudno dostępnych, pozbawionych infrastruktury drogowej lub znajduje się daleko od zabudowań mieszkalnych. Zakres prac wymaganych do usytuowania urządzenia wiertniczego jak i placów manewrowo-składowych określa się na podstawie badań geologicznych poprzedzających prace budowlane. Określa się w nich sposób usadowienia całości inwestycji w oparciu o kategorie geotechniczne jakie charakteryzują różnorodne grunty, na których powstanie wiertnia i budowle współistniejące. Określa się wielkość urządzenia, obciążenie i siłę drgań jakie przenosi na podłoże. Należy zaprojektować odwodnienia terenu w oparciu o stan wód gruntowych jak i wykonać ocenę stabilności zboczy, skarp, wykopów lub nasypów, przygotować zabezpieczenia terenu pod względem ochrony środowiska, warunkując posadowienie barier ochronnych, ekranów uszczelniających czy ekosyntetyków.
Posadowienie bezpośrednie fundamentów urządzenia wiertniczego jest praktyką stosowaną powszechnie, przy czym zważywszy na tymczasowość takich konstrukcji, najczęściej z elementów prefabrykowanych w postaci płyt drewnianych, żelbetowych, monolitycznych żelbetów czy tworzyw sztucznych. Do wykonania warstwy podbudowy fundamentów wykorzystujemy materiały ziarniste min.: kruszywa naturalne, materiały uzyskane z recyklingu jak tłucznie betonowe i ceglano-betonowe lub grunty rodzime. W gruntach o słabej nośności stosujemy stabilizacje spoiwami. Do wykonania fundamentów oprócz w/w materiałów używamy również geosyntetyki, które mają właściwości separacyjne, wzmacniające i uszczelniające (geosiatki, folie).
Wyjątkowym sposobem usadowienia fundamentów są tzw. mikropale, które używa się w lokalizacjach o bardzo słabej nośności gruntów zakwalifikowanych jako złożone.
Przygotowanie podbudowy pod fundamenty polega na wymianie słabej jakości gruntu na zagęszczalny, wyrównanie terenu z ustaleniem poziomów. Zapewnieniu sprawnego odcięcia wód gruntowych wraz z ich odprowadzeniem z terenu inwestycji. Warstwy zagęszczalne nakładane są co 30-50 cm wraz z użyciem foli geosyntetycznych wzmacniających stabilność podłoża.
Przedstawione powyżej systemy tworzenia placów wiertniczych muszą spełniać jeden główny cel, którym jest zapewnienie stabilizacji i bezpieczeństwa terenów wiertniczych. Urządzenia wiertnicze wywołują szereg drgań przenoszących się na usadowione pod nim podłoże, dlatego kluczowe jest zapewnienie osobnych fundamentów pod same wiertnie, jak i pozostałą infrastrukturę, co pozwala na rozproszenie fal drgań i zminimalizowanie przedostawania się ich do terenów położonych poza obszarem wiertni. Zapewnienie bezpiecznych warunków technicznych oraz ochrona środowiska jest wymogiem koniecznym.
Tereny po zakończonym odwiercie musza zostać rekultywowane. Posadowione urządzenia usunięte wraz z ich fundamentami. Proces odbudowy terenu po inwestycji jest równie ważny jak i sama instalacja. Grunty muszą wrócić do swoich pierwotnych parametrów by nie zakłócać ich dalszego funkcjonowania.
Procesy tworzenia wiertni i rozbiórki po zakończonym odwiercie regulowane są na podstawie ustaw, rozporządzeń i norm poniżej przedstawiamy najważniejsze z nich:
Prawo budowlane DZ. U. z 1994 r. Nr89, poz. 414 z póź.zm
Prawo geologiczne i górnicze Dz.U. z 2017 r.poz.2126
Ustawa o normalizacji Dz. U. z 1993 r. Nr55, poz.251
Praktyki i normy API/51R, API/4G, BRE 470/2004, PN-EN 1997-1:2008/EUROKOD, PN-EN 1997-2:2009/EUROKOD7, PN-B-03040:1980/PN-EN 1997-1:2008, PN-B-02482:1983/PN-EN 1997-1:2008, PN-EN 13369:2018-05